Rij je rustig met 130km per uur op de linker baan en dan plots een paar grote klappen en slingert de auto en trekt naar links. Eigenlijk weet je dan gelijk dit is een klapband en dat  je rustig moet stoppen. De wagen achter mij, die eerst vlak achter mij zat, had gelukkig wat gemerkt en had gelijk meer afstand genomen. Dus mijn gas los, voorzichtig wat remmen en tussen een paar vrachtwagens naar de rechter baan en vervolgens de vluchtstrook op en daar gestopt. Waarschuwingslichten aan, gelijk uitgestapt en naar mijn linker achterwiel gekeken. Het leek alsof de hele band was verdwenen. Annette is gelijk achter de vangrail gaan staan en ik heb de ANWB gebeld omdat het mij niet slim leek om op die plek zelf het wiel te gaan vervangen. Het was namelijk druk en de auto’s scheurden vlak langs ons heen. Een vriendelijk dame van de ANWB verzocht mij het stuur naar rechts te draaien zodat als er iemand tegen mijn auto zou botsen deze tegen de vangrail zou rijden in plaats van de weg op.
Tevens het advies de honden uit de auto te halen en deze naar een veiliger plek te brengen.
Daar sta je dan.

Met Annette en de honden 50 meter verder op gelopen naar het einde van het geluidsscherm en dan blijkt dat je precies tussen twee snelwegen inzit. Maar die plek was veiliger om te wachten.

Volgens de ANWB moest hulp binnen een uur komen, maar vermoedelijk eerder omdat wij op een erg onveilige plek stonden. Gelukkig kwam de hulp al met een kwartier. De auto van de wegenwacht werd ongeveer 30 meter achter de mijne gezet en werden er pylonen geplaatst. Inmiddels was er ook een snelheidsbeperking voor het verkeer op de waarschuwingsborden gezet. Je veroorzaakt wat hè. Annette en de honden hadden ook veel bekijks. Met een kwartier lag mijn, weer opgepompte, reserve wiel er onder.
50 meter verder op de berm ingereden zodat Annette en de honden weer op een veilige plaats konden instappen en konden we weer door naar huis. Toen ik mij weer tussen het verkeer had gevoegd besefte ik eigenlijk pas wat er had kunnen gebeuren. Dus blij dat het goed was afgelopen.
Van mijn achterband was inderdaad niet veel over. Alleen de twee wangen zaten nog op de velg, de rest was volledig verdwenen.

Gingen wij wandelen in de Zeepeduinen zien we mooie paddenstoelen.
Kijk wat een lief bolletje!

Een al iets grotere broer (of zus).

Best mooi.

En dan zie je er een heleboel.

Ik vind ze best mooi.

Natuurlijk waren er ook andere zoals deze geschubde.

Of deze die zijn stippen mist.

Bruine hoeden.

Deze glanst.

Wat moet ik hier van zeggen.

Een heleboel kleintjes.

Als hij niet zo klein was zou het een leuke schaal zijn.

Een blad? Nee ook een paddenstoel.

Bruin met bruine stipjes!

Een berkenzwam. Verhip, ik weet de naam!

Nog maar eens een bruine.

Sierlijk.

Ook lief.

Deze vreten de boom op.

Deze heeft een schutkleur.

En zo ziet een plaatjeszwam er van onderen uit.