Wij wisten dat je een flinke klap had gekregen nadat je begin 2019 aan je knie werd geopereerd en de daarop volgende alvleesklier ontsteking. In het begin knapte je goed op, maar de laatste maanden ging je hard achteruit. Je was sneller moe en hoefde niet meer zo ver en snel te lopen. Je had problemen met je ogen omdat je geen traanvocht meer aanmaakte. Zonder problemen liet je ze schoonmaken, druppelen en zalven. Ook zag je niet meer zo best en was je af en toe een beetje van de wap, dan wist je het allemaal even niet meer. Je stembanden baarde ons zorgen, blaffen ging soms goed maar vaak klonk het niet best en je maakte soms rare geluiden. Met je speciale “eenden” dieet had je gelukkig geen last meer van je darmen. Je trok je vaak terug in een stil hoekje en sliep 22 uur per dag.
Kortom, door dit alles werd je, met je nog geen 13 jaar, een oud mannetje. Maar steeds zo lief en onze knuffelbeer.
Afgelopen zondag vond je het nodig om een sprintje te trekken. Hierbij scheurde de kniebanden van je niet geopereerde knie af. Dit was de druppel. Te zwak voor een nieuwe operatie en te weinig spieren in zijn andere poot. Wat moet je dan? Door sukkelen met heel veel pijnstilling. Nee dat konden we je niet aandoen. Dat had je niet verdiend.
We moesten je laten gaan, hoe moeilijk dat ook was en is. Rustig ben je ingeslapen. We zullen je zo gaan missen.
Al diep in slaap, vlak voor dat hij aan zijn laatste reis begon.
