Eigenlijk heet ik Fabio Fabes van de Hengelsehoek, maar Wiebe vind ik veel leuker. Ik ben geboren op 17 maart 2007. Het was erg gezellig bij mijn mama thuis, maar er kwam steeds een vrouwtje die ik wel heel erg aardig vond. Ik heb haar maar eens goed bekeken en al mijn charmes ingezet.
En dat heeft geholpen. Op 11 mei heeft zij en het baasje mij mee naar hun huis genomen. Dat was best spannend en vermoeiend.

Ze hadden daar ook een bewegende pluchepop. Dat bleek Timmy te zijn, een klein pedant baasje waar je leuk mee kon spelen.

Je kon heel leuk spelen in de tuin en de baasjes gingen ook veel met mij wandelen.

Ik werd al snel groter dan Timmy, maar toch heb ik ontzag voor hem.

Ik vond en vind het nog steeds heerlijk om over het strand te rennen en om het water in te gaan.

Spelen met mijn vriendje Taran.

Ik ben schijnbaar een mooie jongen, want ik kreeg verkering met een lief meisje, Avi!

Begin mei 2010 had ik een paar romantische ontmoetingen met haar!

En dit was het resultaat!

Ik mocht er ook een mee naar huis nemen en dit werd mijn liefste maatje. Eerst was ze nog te klein, maar al snel konden we samen rennen en spelen.

Het vrouwtje deed ook nog behendigheid met mij. Dat vond ik zo leuk dat ik in mijn eentje alle toestellen zelf wel over kon!

Het strand is wel mijn meest favoriete plek om te spelen. Maar regelmatig moet ik daar ook even poseren voor het baasje, alleen of samen met Pebbles.

Nu ben ik al zeven jaar! Mijn baasje noemen mij regelmatig een mooie jongen, maar ook wel lapzwans of goed sul. Ik ben gek op mensen en wordt helemaal happy en druk als er visite komt. Ook kinderen vind ik heel gezellig en met mijn grote tong kan ik die snel wassen. Volgens de baasjes ben ik ook jaloers. Ik kruip ook graag op schoot of tegen de baasjes aan zodat ze lekker me mij kunnen kriebelen en kroelen.

En alweer ben ik een paar jaar ouder, bijna 10 jaar al. Wat gaat de tijd toch snel. Maar gelukkig is het mij niet aan te zien en ben ik nog steeds een mooie vent. Meestal ben ik vrolijk en vraag ik regelmatig om extra aandacht, maar ik kan ook heerlijk luieren. Zeg nu eens zelf, mooie jongen toch?

Ook heb ik een nieuw vriendje. In het begin moest ik wel laten blijken dat ik het voor het zeggen heb! Nu kunnen we het best goed vinden samen en soms rennen we zelfs samen over de velden of door het bos. Hier wacht ik, samen met Pebbles en mijn nieuwe vriend, Smokey, op een koekje.

Over 1,5 maand word ik alweer 12 jaar. Ik hou steeds meer van lekker lui zijn, lekker met mijn nestschaap (die heb ik nog steeds) in mijn mand. Omdat ik een hekel aan borstelen heb, hebben ze mijn haartjes een stuk korter geknipt in de puppylook.

Helaas heb ik veel last van mijn darmen en krijg daarvoor dagelijks medicijnen die erg goed helpen. Maar door die medicijnen maak ik te weinig traanvocht aan en wordt daarom 6 maal per dag in mijn ogen gedruppeld en worden ze schoongemaakt. Dat vind ik niet fijn.

Op 6 januari 2019 heb ik mijn knieband afgescheurd. Gisteren, op 14 januari hebben ze het gerepareerd. Nu kan ik haast niet lopen en ben suf van de medicijnen. Minimaal 6 weken moet ik heel rustig aandoen. Balen hoor.

Inmiddels is er veel gebeurd met mij. Mijn knie is best goed geheeld, maar toch loop ik niet meer zo hard en wat minder ver. Ook trek ik mijn poot wat op als ik sta.
Na de operatie heb ik een alvleesklier ontsteking gekregen. Sinds die tijd sta ik op een speciaal dieet, alles op basis van eend. Dit heeft gelijk als voordeel dat ik geen medicijnen meer hoef voor mijn darmen en dat ik nog zelden diarree heb. Door alles wat ik heb mee gemaakt voel ik mij wel oud geworden. Ik slaap veel, maar heb toch ook veel plezier.

Wij wisten dat je een flinke klap had gekregen nadat je begin 2019 aan je knie werd geopereerd en de daarop volgende alvleesklier ontsteking. In het begin knapte je goed op, maar de laatste maanden ging je hard achteruit. Je was sneller moe en hoefde niet meer zo ver en snel te lopen. Je had problemen met je ogen omdat je geen traanvocht meer aanmaakte. Zonder problemen liet je ze schoonmaken, druppelen en zalven. Ook zag je niet meer zo best en was je af en toe een beetje van de wap, dan wist je het allemaal even niet meer. Je stembanden baarde ons zorgen, blaffen ging soms goed maar vaak klonk het niet best en je maakte soms rare geluiden. Met je speciale “eenden” dieet had je gelukkig geen last meer van je darmen. Je trok je vaak terug in een stil hoekje en sliep 22 uur per dag.
Kortom, door dit alles werd je, met je nog geen 13 jaar, een oud mannetje. Maar steeds zo lief en onze knuffelbeer.
Afgelopen zondag, 19-01-2020, vond je het nodig om een sprintje te trekken. Hierbij scheurde de kniebanden van je niet geopereerde knie af. Dit was de druppel. Te zwak voor een nieuwe operatie en te weinig spieren in zijn andere poot. Wat moet je dan? Door sukkelen met heel veel pijnstilling. Nee dat konden we je niet aandoen. Dat had je niet verdiend.
We moesten je laten gaan, hoe moeilijk dat ook was en is. Rustig ben je ingeslapen. We zullen je zo gaan missen.

Al diep in slaap, vlak voor dat hij aan zijn laatste reis begon.

Dag lieve Wiebe!