Met 4 broertjes en drie zusjes ben ik op 30 juni 2010 op de wereld gekomen. Ik ben Elara Wiebe’s Pebbles van de Blije Does, dochter van Avi en Wiebe.
Ik ben heel makkelijk te herkennen omdat ik een mooi, omgekeerd hart op mij zij heb staan.
Op 20 augustus hebben mijn papa en mijn nieuwe baasjes mij meegenomen naar hun huis. Leuk om alles daar te ontdekken.
Gaan ze wandelen, stoppen ze mij in een draagzak. Dat vind ik echt niet leuk!
Als ik moe ben ga ik lekker slapen met schaapje.
Spelen en rennen vind ik toch wel het einde!
Samen met mijn broertjes en zusjes, papa en mama ben ik gekeurd! Als of ik zelf niet weet dat ik leuk en mooi ben!
Als ik 1 jaar oud ben weet ik nog niet zo goed om de juiste maat te houden.
Net als met Timmy en Wiebe heeft het vrouwtje behendigheid met mij gedaan. Ik vond dat erg leuk, maar ik werd ook snel afgeleid door de andere honden.
Het aller liefst ben ik toch wel op het strand of in de zee, in de zomer of in de winter, het maakt mij niet uit. In het water is het altijd leuk.
Poseren moet ik regelmatig samen met Wiebe en Timmy.
Ook in onze vakanties zoeken mijn baasjes vaak water voor ons op!
Inmiddels ben ik alweer vier jaar en ze zeggen dat ik mij nog steeds gedraag als een puppy. Ik ben erg nieuwsgierig en loop daarom ook heel vaak in de weg. Misschien noemen ze mij daarom ook wel Takketeef! Ik ben altijd vrolijk, speel graag en ik ben een echte kroel does!
Ruim 6 jaar alweer, maar verder is er niets veranderd hoor. Doe mijn kennel naam eer aan want ik ben een echte Blije Does. Ik ren en speel graag, vooral door de plassen banjeren en door de modder is erg leuk. Maar de zee en strand blijven nog steeds het einde voor mij. Eerst het water in….
En daarna rol ik heerlijk door het zand en dan zie ik er zo uit.
Ik vind het ook heerlijk om te gaan wandelen met Wiebe en mijn nieuwe vriend Smokey. Alleen jammer dat we zo vaak op de baasjes moeten wachten.
Nu ben ik wel een waterratje, maar sneeuw vind ik ook erg leuk. en in maart 2018 lag er eindelijk weer eens.
Met Merle, ons nieuwe huisgenootje, heb ik echt veel lol. Ze houdt ook van rennen door het water.
Je ziet mijn oogjes niet door mijn volle vacht, maar ik zie alles!
Ik ben nu negen jaar en ik heb het erg naar mijn zin. Veilig bij papa Wiebe en gezellig spelen met Merle. Ben ik niet de mooiste van deze drie?
Badderen vindt ik toch wel mijn favoriete bezigheid. (febr. 2020)
Maar rustig toekijken, samen met Merle, hoe de baasjes werken is natuurlijk prima vermaak.
En als ik rust wil kruip ik gewoon weg.
Zeg nu zelf, ben ik geen plaatje?
Toch geniet ik het meest op het strand.
Op 30 december 2020 heb ik mijn buitenste hielband afgescheurd. Ik ben inmiddels al twee maal in een kliniek geweest. Eerst voor foto’s en later voor een ct scan.
Ik mag nu niet veel lopen en mag ook geen gekke dingen doen. Hoop dat ik er snel aan geopereerd wordt.
Gelukkig is alles goed gegaan tijdens de operatie. Ondanks dat haar pootje goed verbonden en gespalkt is moet ik 40 dagen bench-rust. Lastig hoor want ik wil zo graag.
Na de bench-rust mochten we elke dag wat meer met haar lopen. Aanvankelijk bleek dit goed te gaan. Maar na verloop van tijd zat er geen verbetering in. Nieuwe foto’s lieten zien dat er een stukje bot was afgebroken. Ze moest dus opnieuw geopereerd worden. Nu is haar enkel met een ijzeren plaat vast gezet.
Eerst weer 40 dagen bench-rust en daarna een trainingsschema van 7 weken. Om het een beetje leuk voor haar te maken hebben wij de fietskar omgebouwd naar duwkar zodat wij haar mee konden nemen.
Af en toe mocht ze een stukje lopen, elke week een stukje verder. Zelfs in de tuin aan de riem zodat ze geen gekke dingen kon doen.
Ze mag nu alweer een lange tijd alles doen en ze geniet er van als van ouds. Ze loopt met een hupje maar lijkt er geen last van te hebben. Alleen jammer dat ze nog steeds antibiotica moet hebben, want zodra we daar mee stoppen krijgt ze weer pijn aan haar pootje. In april 2022 gaan we terug naar de kliniek met haar om te zien hoe we verder moeten, de plaat verwijderen of doorgaan met de antibiotica? Maar voor nu geniet ze, speelt, rent en haar favoriete bezigheid: het water in!
Inmiddels is ze 12 jaar geworden. Nog steeds aan de antibiotica want de ontsteking gaat niet weg. Vermoedelijk blijft dit zo voor de rest van haar, hopenlijk, nog lange leven. De plaat kan niet worden verwijderd omdat het bot niet voldoende is aangegroeid en de verwachting is dat dit ook niet meer zal gebeuren. Maar het belangrijkste is dat Pebbles zich goed voelt en het prima doet. Ze is vrolijk en lief en ligt nog graag bovenop en tussen de planten.
Het is wat, ouder worden! Haar haar is inmiddels zolang en dik geworden dat borstelen en kammen niet meer is te doen. De klitten zitten dicht op haar huid, maar uiterlijk zie je daar niets van. Zo’n mooi meisje.
Maar bij het idee dat we haar gaan borstelen begint ze al te trillen, hijgen, kwijlen en kruipt ze weg. Dat willen we haar niet meer aandoen en daarom hebben wij besloten de schaar er in te zetten. Ada van Ada’s Trimsalon heeft dit voor ons gedaan. Natuurlijk heeft ze ook alle klitten verwijderd. Uiterlijk is het een heel andere hond geworden zoals te verwachten was. Maar nog steeds dat mooie lieve koppie en hoeven wij haar niet meer zo te kwellen. En het is nog steeds een prachtig, lief, aandoenlijk meisje!
Helaas ging het steeds minder goed met Pebbles. Niet het lopen was het probleem, maar ze begon dement te worden en ook haar zicht was niet meer optimaal.
Gelukkig kon ze ook heel vast slapen, zo vast dat je zelfs om haar heen kon stogzuigen. Iets waar ze altijd bang voor was geweest en buiten een plekje ging zoeken om het te ontlopen.
Maar er kwam steeds meer onrust in haar lijf. Urenlang kon ze, hard hijgend, kriskras door de kamer of tuin lopen. De ingang van het huis kon ze niet meer vinden. Annette, die een week was weggeweest werd niet meer herkend door haar. Ook de etensbak werd een probleem, we moesten haar er recht bovenzetten en dan even vasthouden, anders ging ze eroverheen met haar kop en kon ze haar eten niet vinden. Toen ook het plezier in wandelen was verdwenen dat tot voor kort nog duidelijk aanwezig was hebben wij, in overleg met de dierenarts, besloten haar te laten gaan. Moeilijk voor ons maar het beste wat wij voor haar konden doen. Op 4 mei 2023 is zij rustig ingeslapen.